ben kalbimi ilk görüşte sana bıraktım
bir daha hiç alamayacağımı o an anlamıştım
hiç açamadım bu kalbi sana
ama emanet etmeyi neden seçtim
hiçbir zaman anlamadım
bilmem kaç kez “yer aç” dedin bana
bilmem kaç kez korkup sığındım duvarlara
“rüyada mı seveyim seni?” dedin
belki en güzeli hayal etmekti seni
dokunsam, kalbimi açsam sana
hayallerim suya düşecekti
ansızın ben de düşecektim sonra
kalbimdeki sızı ile büyüdüm
sızlamasa idi yüreğim
ışığım sızmaz
aydınlatmazdı karanlığını bu feleğin
senin sızın benim yazım oldu
ben büyüdüm, sızım dindi
ama sana olan sözüm hiç bitmedi
hep bu kalpte, sonsuza dek o sözle..