kiremit rengi bir sabaha uyandım. güneş çırılçıplak karşımda. gökyüzünü engelleyen devler yok. ama kapılar var. gökyüzüne açılan sıra sıra kapılar var. birini aç, diğeri.. her kapı başka aleme, başka yüreğe.. kapılarda kilit çok ama bir bakış, bir sesleniş, bir dua.. bir adım atıyorsun, bir kapı daha..

gökyüzüne bakma diyor, güvercin. sen bakma. kanatsız kuş gibisin, ne varabilirsin, ne kaçabilirsin. bak kiremit rengi sonbahara. güneşe bakma. ağaçlara bak. yaprakların savruluşuna, ağaçların çıplaklığına bak. yaprakların üzerinde yürürken çıkarttığın sese bak.. evet, sese bak. kim demiş ses duyulur diye. sen, sese bak, kokuya bak.. kokla yaprakları, onun da tadına bak. kesilmiş süt kokusu mu? onu da nereden çıkarttın? kiremit rengi hayalde, kiremitte pişmiş sevda kokusu olmaz mı? olmaz.. sevdanın kokusu olmaz. sevdanın suyu olur, kokmaz.

ayna var, bir ayna. tam şehrin ortasında. herkes orada. her halim orada. kiremit rengim, gök rengim.. alacalı rengim, son rengim.. ben rengim, sen rengim.. sen rengim, ten rengim..

boyun eğdim ben toprağa.. göğe baktım olmadı. toprağa boyun eğdim. kök saldım, ağaç oldum, yaprak döktüm. sonra çiçek açtım. yine yaprak döktüm. döktüm, döküldüm.. dallarımda biriktirdim hüzün, dallarımı kestiler, bitmedi hüznüm. her yaprağımla taşındı dört bir yana, uçtu karıştı bulutlara.. göğe bakmadım, ama göğe yolladım.. hüznümü de sevincimi de..

sonra baktım gök, toprak.. hepsi ben, hepsi su.. hep kendime baktım, hep kendimden kaçtım. ben bana baktım, ben bana sordum, ben beni bildim, ben bende kayboldum.. ben hepte hiç oldum. ben kimlerden sordum, kimlerden buldum? kimsesizken çok oldum. kimlerleyken bir oldum.

bir oldum.. kiremit rengi bir sabaha uyandım.. her şey birken iki, ikiyken bir..

ben sen oldum.