Hiç tanımamışsın kendini

30 yıl

Çok mu, az mı bilemiyorum

Kalkanlar sarmışsın kalbine

Kimse incitmesin diye

Hep kabuklu kalmışsın

En sertinden

Kimse soyup da tadına bakamasın diye

Belki de en çok seveceklerini

Yok saymışsın geçmişinde

Sonra acı mı gerçek mi

Ne yaşadığını anlamadığın şey

Kafandan aşağıya bir kova su dökmüş

Sudan çıkmış balığa dönmüşsün

Sürüne sürüne nefes almaya çalışmışsın

Derin kanamış

Hiç kolay olmamış

Sonra görmeye, nefes almaya, anlamaya başlamışsın

Koskoca 30 yıl sana neler yaptırmış

Nasıl harcamışsın gençliğini, yıllarını, insanlarını

Gözünden bir, iki, üç…

Damla damla yaşlar…

Geçmişe üzülmek..

Çaresi yok.

Üzülmemek gerektiğini anladığında

Her şeyin böyle olması gerektiğini anlamışsın

Çünkü bu senin sınavın, bu senin yolun

Sadece bu dünyadaki varlığına değil

En içteki kendine yolun

Ne garip diyorsun şimdi

Seni en çok üzen, en çok acıtan olmasaydı

Sen bugün hala 30’una 2 katmış olacaktın

Acıya selam etmeyi, acıya sevgi duymayı öğrenince

İşte, o zaman büyüyorsun.